Patron szkoły
- Kategoria: Patron szkoły
- 2913
- Autor: Ewa Żelazko
Materiały poświęcone Cyprianowi Kamilowi Norwidowi przeznaczone do wykorzystania na lekcjach do dyspozycji wychowawcy klasy w związku z Dniem Patrona Szkoły, którego uroczyste obchody odbędą się w II LO dnia 24 września 2012 r.
Zobacz
- Kategoria: Patron szkoły
- 3251
- Autor: Ewa Żelazko
Życiorys:
Lata szkolne spędził w Warszawie. Od 1840 r. zamieszczał poezje w czasopismach. W 1842 r. wyjechał z Polski, żeby podjąć studia we Włoszech. W 1846 r. przesiedział miesiąc w więzieniu w Berlinie, oskarżony o działalność na rzecz wydarzeń rewolucyjnych w kraju. Nabawił się tam postępującej głuchoty. Wyjechał do Brukseli, później do Rzymu i Paryża. W 1848 r. przeciwstawił się poglądom politycznym Mickiewicza, zawartym w "Składzie zasad", oraz jego koncepcji romantyzmu. Doceniał jednak znaczenie i wielkość poezji romantycznej. W jego poglądach widać wpływy Krasińskiego oraz filozofów polskich, Cieszkowskiego i Trentowskiego.
Poeta, prozaik, dramatopisarz, rzeźbiarz i malarz.
Na twórczość Norwida oddziaływały również niepowodzenia osobiste (nieodwzajemniona miłość do Marii Kalergis). W 1852 r. wyjechał do Ameryki. Zarabiał na życie rysunkiem, rzeźbą. Po dwóch latach wrócił do Paryża. Znany był jako człowiek o oryginalnej osobowości i umysłowości, trochę dziwak, dobry rysownik, autor akwarel i akwafort. Był autorem poematów, nowel, traktatów, dramatów, wierszy lirycznych oraz tłumaczem utworów Dantego, Szekspira i Byrona. Wydał poematy, m.in. "Quidam", "Promethidion" i eseje: "Czarne kwiaty" i "Białe kwiaty". Duże znaczenie ma zwłaszcza "Promethidion" (Promethidion - syn Prometeusza), poemat stanowiący wykład poglądów Norwida na sztukę i na jej rolę w kulturze narodowej. Norwidowskie rozumienie sztuki znacznie odbiegało od pojęć romantycznych, a zbliżało się do utylitaryzmu pozytywistycznego. Sztuką według niego mogła być każda praca codzienna, byle tylko była wykonywana z miłością. Największe znaczenie dla Norwida miała sztuka rdzennie polska, opierająca się na tradycji innych narodów, ale przede wszystkim na rodzimym pięknie. Warunki te spełniała według niego muzyka Chopina, przekształcająca ludowe motywy w Wielką Sztukę. Z tej fascynacji Chopinem narodził się wiersz "Fortepian Szopena", utwór niezwykle trudny i wielokontekstowy, zamieszczony w zbiorze "Vade - mecum". Zbiór ten został opracowany w latach 1857-1865,ale z jego wydaniem Norwid miał kłopoty. Jego poezja była niezrozumiała dla większości współczesnych mu ludzi, co poeta przewidział, w wierszu "Klaskaniem mając obrzękłe prawice"z goryczą stwierdzając, że dopiero wnuki docenią jego twórczość (co też się stało).
Prócz tego Norwid napisał dramaty: "Wanda", "Krakus", "Kleopatra i Cezar", "Pierścień wielkiej damy". Spuścizna pisarska po Norwidzie została odkryta i była sukcesywnie wydawana w okresie Młodej Polski przez "późnego wnuka" - Zenona Przesmyckiego. Ostatnie lata życia spędził Norwid w polskim przytułku dla emigrantów w Ivry pod Paryżem. Prochy jego spoczywają na cmentarzu w Montmorency, w polskim grobie zbiorowym. Twórczość Norwida sytuuje się na granicy pomiędzy romantyzmem a pozytywizmem. Ciągłe powroty do tematów romantycznych, polemika z nimi (zwłaszcza z formułą czynu romantycznego), zindywidualizowane stanowisko twórcze, a także trudna forma artystyczna jego utworów - te wszystkie elementy stawiają go jednak w szeregu pisarzy romantycznych, choć pokoleniowo przynależał już do pozytywizmu.
- Kategoria: Patron szkoły
- 7213
- Autor: Ewa Żelazko
"Głęboki myśliciel w konflikcie z opinią, zwalczany przez krytykę, wyśmiewany za niezrozumialstwo, niewydawany, samotny aż do symbolicznej śmierci w przytułku, w zapomnieniu?"
Norwid zapisał się w naszej świadomości głównie jako poeta, ale był przecież również dramatopisarzem, nowelistą, malarzem, rzeźbiarzem, publicystą, działaczem politycznym, krytykiem literackim i krytykiem sztuki. Mówiono o nim "Poeta Ruin", "Poeta Milczenia", "Poeta Historii". Dla nas pozostaje Poetą Sumienia.
Za najważniejsze zadanie sztuki uważał dążenie do prawdy. Stawiał znak równości między działalnością społeczną a poezją, poezją a życiem. Był nade wszystko chrześcijaninem. Głęboka wiara sprawiła, że w twórczości Norwida nie ma wahań ani wątpliwości w kwestiach wyborów moralnych. Poeta wywyższa wartości wyprowadzane z prawd ewangelicznych; jego misją jest nauczanie, przemienianie opornego świata w duchu tych zasad. Najbliższy był mu los własnego narodu, o którym mówił, że nie jest ideą, ale żywą organiczną rzeczywistością Centrum bytu narodu stanowi sumienie. Sumienie jest także duchem poezji, tym, co ja ożywia obdarzając wewnętrznym ciepłem. Cyprian Norwid stał się dla wielu z nas "poetą ładu moralnego". Dlatego wybraliśmy Go na Patrona naszej szkoły.
