"Głęboki myśliciel w konflikcie z opinią, zwalczany przez krytykę, wyśmiewany za niezrozumialstwo, niewydawany, samotny aż do symbolicznej śmierci w przytułku, w zapomnieniu?"

Norwid zapisał się w naszej świadomości głównie jako poeta, ale był przecież również dramatopisarzem, nowelistą, malarzem, rzeźbiarzem, publicystą, działaczem politycznym, krytykiem literackim i krytykiem sztuki.

Mówiono o nim "Poeta Ruin", "Poeta Milczenia", "Poeta Historii". Dla nas pozostaje Poetą Sumienia.

Za najważniejsze zadanie sztuki uważał dążenie do prawdy. Stawiał znak równości między działalnością społeczną a poezją, poezją a życiem. Był nade wszystko chrześcijaninem. Głęboka wiara sprawiła, że w twórczości Norwida nie ma wahań ani wątpliwości w kwestiach wyborów moralnych. Poeta wywyższa wartości wyprowadzane z prawd ewangelicznych; jego misją jest nauczanie, przemienianie opornego świata w duchu tych zasad. Najbliższy był mu los własnego narodu, o którym mówił, że nie jest ideą, ale żywą organiczną rzeczywistością Centrum bytu narodu stanowi sumienie. Sumienie jest także duchem poezji, tym, co ja ożywia obdarzając wewnętrznym ciepłem. Cyprian Norwid stał się dla wielu z nas "poetą ładu moralnego". Dlatego wybraliśmy Go na Patrona naszej szkoły.